Poems of Vishnuprasad

 

വിഷ്ണുപ്രസാദിന്റെ കവിതകൾ 

Poems of  Vishnuprasad

പതിനേഴു വർഷങ്ങൾ

പതിനേഴു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ്

ഒരു നാള്‍ നിന്റെയമ്മ നിന്നെയുമെടുത്ത്

ബസ്സിലിരിക്കുന്നു.

അമ്മത്തോളില്‍ കിടന്ന് നീ

അവ്യക്തമധുരങ്ങളായ ശബ്ദങ്ങളാല്‍ സംസാരിക്കുന്നു.

ഹൃദ്രോഗിയായ ഭാര്യയെ

ചികിത്സിക്കാന്‍ പണത്തിനു ഞെരുങ്ങുന്ന ഒരാള്‍

പിന്‍സീറ്റിലിരുന്ന് ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു.

അയാളുടെ ഭാര്യ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു

വെള്ളപ്പൊക്കത്തില്‍ വീടും കൃഷിയും നശിച്ചതിനാല്‍

സര്‍ക്കാര്‍ ധനസഹായമാരാഞ്ഞ്

തിരിച്ചുവരികയായിരുന്നു മറ്റൊരാള്‍

അങ്ങനെ ദുഃഖങ്ങളുടെയും ദുരന്തങ്ങളുടെയും

കൂടപ്പിറപ്പുകള്‍ മാതിരിയുള്ള മനുഷ്യര്‍

നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന വാഹനത്തിലാണ്

നിന്റെ മധുരശബ്ദങ്ങള്‍ നിറയുന്നത്.

പിന്‍സീറ്റിലെ ഒരമ്മയുടെ പാറിവരുന്ന മുടിയിഴകള്‍

നീ കുഞ്ഞുവിരലുകളാല്‍ പിടിച്ചു.

സ്വന്തം വേദനകളെല്ലാം മറന്ന്

അവര്‍ നിന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

നിന്റെ ചുണ്ടില്‍ നിന്നു വീഴുന്ന

ശബ്ദങ്ങള്‍ പെറുക്കാന്‍ അവര്‍

കണ്ണും കാതും തുറന്നിരുന്നു.

  

മരണത്തെക്കുറിച്ച് ഓര്‍ത്തോര്‍ത്ത്

നെഞ്ചുകലങ്ങിയവള്‍ക്ക് നീ

ഒരു പുഞ്ചിരി നീട്ടി.

ഇലകളും പൂക്കളുമില്ലാതെ

കരിഞ്ഞുണങ്ങിയ മരം കണക്കായിരുന്നു അവള്‍.

 

നിന്റെ പുഞ്ചിരിത്തൊടലില്‍

പൊടുന്നനെ ഉടലാകെ പൂവിട്ട

അമ്മമരമായ് അവള്‍

അയാള്‍ക്ക് നിന്നെ കാണിച്ചുകൊടുത്തു.

അയാളും നിന്നെ നോക്കിയിരിക്കുന്നു.

ദില്ലിയില്‍ നിന്നും

നിന്റെ ഗ്രാമത്തിലെത്തും വരെ

ആ ബസ്സിനെ നിഷ്കളങ്കതയുടെ ഉരുവം കൊണ്ട്

ആഹ്ലാദിപ്പിച്ച്

നീ നിന്റെ അമ്മയുടെ തോളില്‍ കിടന്ന്

ഇറങ്ങിപ്പോകുന്നു.

 

പതിനേഴു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം

അതുപോലൊരു ബസ്സില്‍ നീ

കൂട്ടരോടൊപ്പം ഒരു പെണ്‍‌കുട്ടിയെ

മാനഭംഗപ്പെടുത്തുന്നു.

അവളുടെ വസ്ത്രങ്ങള്‍

വലിച്ചുകീറുന്നു.

അവളുടെ യാചനകളെ

അവഗണിക്കുന്നു.

അവളുടെ ജനനേന്ദ്രിയത്തില്‍

കമ്പി കുത്തിയിറക്കുന്നു.

പ്രാണവേദനയില്‍ പിടയുമ്പോള്‍

അവളെ പിഴിഞ്ഞുകുടിക്കുന്നു.

ഒടുവില്‍

നഗ്നയും മരണാസന്നയുമായവളെ

റോഡിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞ്

നിന്റെ വാഹനം പോകുന്നു.

എന്റെ കുട്ടിക്കുറ്റവാളീ

ഈ പതിനേഴുവര്‍ഷങ്ങള്‍

നിന്നോട് എന്താണ് ചെയ്തതെന്ന്

ആ പഴയ ബസ്സിലെഹൃദ്രോഗിയായ സ്ത്രീ,

അവളുടെ ഭര്‍ത്താവ്,

വെള്ളപ്പൊക്കത്തില്‍ വീടും കൃഷിയും നശിച്ച ആ മനുഷ്യന്‍

എല്ലാവരും ഒരേ സ്വരത്തില്‍

നിന്റെ നിഷ്കളങ്കമായ മുഖത്തോട് ചോദിക്കുന്നു.

നിന്റെ ചുണ്ടുകളില്‍ നിന്ന് പൊഴിയുന്ന

അവ്യക്തമധുരമായ ശബ്ദങ്ങളില്‍

അതിന്റെ ഉത്തരമുണ്ടോ?

  

Seventeen years

 

seventeen years ago  
your mom sits in a bus
holding you in her arms…
lying on her shoulder
you speak an unknown sweet tongue...
a man stressed for money
for his wife with a heart condition
sits lost in contemplation in the seat behind…
his wife sits looking out…
a farmer returning unsuccessfully
after seeking government aid
after floods had robbed him
of his home and crops too sits beside...
and your sweet mumbling gently fills the bus
that is already full
of close kins of sufferings of all sorts…
your tiny fingers
grab the flying locks
of a mom sitting nearby;
and she sits smiling at you
forgetful of her troubles,
her eyes and ears wide open
so as not to miss any sound
that would fall from your lips…
to one who had lost her heart
to the apprehensions of death,
you offered a smile.
She was a tree struck by long draught
stripped of leaves and buds…
in your smile, flowering all over
as a mother
she shows you to her man,
and he too sits gazing at you...
enchanting the bus
with your joyous innocence
right from Delhi
to your village
you leave
lying on your mom’s shoulder...
after seventeen years
in a similar bus
along with your friends
you molest a girl,
you strip her ignoring her appeal,
you thrust an iron rod
piercing her private part;
when she writhes and wriggles
in death throes
you squeeze the last drop too from her
till, at last,
you hurl her naked body out on the road
leaving her to the inevitable fate…
oh, juvenile delinquent!
the lady with the heart condition,
her husband,
the man who lost everything to flood,
all of them from that old bus
ask your innocent face in one voice,
what these seventeen years
have actually done to you...
can the honeyed mumbling
that drips from your lips
ever give an answer?

TRANSLATION : VENUGOPALAN K.B

 

ലിംഗവിശപ്പ്

 

ഒന്ന് പണിയാന്‍ തരുമോ എന്ന്

അവളോട് ചോദിക്കാഞ്ഞതിന്റെ ഖേദം

ഇന്നും തീര്‍ന്നിട്ടില്ല.

ചോദിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ എന്തായേനേ?

അവളോട് മാത്രമല്ല

എത്രയോ സ്ത്രീകളോട്

ചോദിക്കാന്‍ മുട്ടിയതാണ്...

 

മനസ്സില്‍ കിടത്തിയും

ഇരുത്തിയും നിര്‍ത്തിയും

കാമശാസ്ത്രത്തിലെ മുഴുവന്‍ മുറകളും

അഭ്യസിച്ചതാണ്...

 

എന്നാലും

ഒരിക്കല്‍പ്പോലും ചോദിച്ചില്ല.

ലിംഗത്തിന്റെ വിശപ്പോളം

ഒന്നുമുണ്ടായിട്ടില്ല,

എന്നിട്ടും...

 

വെളിപ്പെടുത്തുന്നതോടെ

അപമാനത്തിന്റെ നരകത്തിലേക്ക്

തള്ളിയിട്ടുകളയുമോ

എന്ന ഭയത്താല്‍

സ്വന്തം ലിംഗത്തെയും

അതിന്റെ അനാദിയായ വിശപ്പിനെയും

പിന്‍‌വലിച്ച്

അങ്ങനെയൊരു ജീവി

ഇവിടെ പാര്‍ക്കുന്നില്ലെന്ന്

എല്ലാവരേയും പോലെ

ഞാനും ഒരു ബോര്‍ഡ് വെക്കുന്നു.

കടുകിട തെറ്റിയാല്‍

ബലാല്‍‌സംഗം ചെയ്തുപോവുന്ന

ആ കുറ്റവാളി ഞാന്‍ തന്നെയാണ്.

കൂട്ടുകാരാ,

ശുക്ലം വീണ് കീറിപ്പോവുന്ന

നമ്മുടെ അടിവസ്ത്രങ്ങള്‍

നുണ പറയുന്നില്ല.

 

Phallic Hunger

 

Bugging me still
Is the regret in
not asking her for a fuck.

Why just her?
Had died to ask many women.
What if I had?

Had taught them
In my mind
The postures in the Kamasutra
Standing, sitting, lying down.

Yet,
Never asked them.
Though
There was nothing as intense
As my phallic hunger.

Scared to be exiled
To the Hell of Humiliation
If I revealed my desire,
I withdraw my phallus
And its primeval yearning
And put up a bill board
Like everyone else
That such a creature
Doesn’t inhabit this place.

Yes, I am that criminal
Who may rape
In a split second sway of the mind.

Friend,
Our under garments
Which are soaked to shreds
By spurting semen
Do not lie.

Translated  by Ra Sh

ആരോ ഒരു ശില്പം കൊത്തുന്നതിന്റെ ഒച്ച

 

 

ഓരോ കല്ലിനകത്തും മനുഷ്യരുടെ ഒരു കാടുണ്ട്

ചരിത്രത്തില്‍ നിന്നും ഓടുന്നവര്‍ പിന്നെ

കല്ലുകളില്‍ കയറിയിരിക്കുന്നു.

പാറകളുടെ അകംചുവരുകളില്‍ പുറം ലോകത്തെ തിരഞ്ഞ്

അവരുടെ കണ്ണുകള്‍ ഉരസിക്കൊണ്ടിരിക്കും

പാറകള്‍ക്കുള്ളില്‍ പുതുലോകത്തിന്റെ ഒച്ചകളിലേക്ക്

അവരുടെ ചെവികള്‍ ചരിച്ചുവെച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും.

ഒരുകൂട്ടം ശില്പികള്‍ ഉളികളും മഴുകളുമേന്തി

പ്രാകൃതരായ വനവേടരെപ്പോലെ കൂവിപ്പൊളിച്ച്

കല്ലുകളിലേക്ക് കൊത്തിയിറങ്ങിപ്പോകും.

പരതിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കണ്ണുകള്‍ ,പാര്‍ത്തിരിക്കുന്ന ചെവികള്‍

ഓടിയോടി ചരിത്രത്തില്‍ നിന്ന് പുറത്തായ കാലുകള്‍

തീ പോലെ ഇനിയും കെടാത്ത ചില ഹൃദയങ്ങള്‍

മനുഷ്യര്‍ ‍-മനുഷ്യര്‍ ‍- മനുഷ്യര്‍

ശരിക്കുള്ള മനുഷ്യര്‍ കല്ലുകള്‍ക്കകത്താണെന്ന്

ശില്പികള്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കും.

അവരുടെ ഭാര്യമാരും മക്കളും മിത്രങ്ങളും

എന്തു നല്ല മനുഷ്യന്മാരായിരുന്നു

ഇനിയിപ്പോ പറഞ്ഞിട്ടെന്താ...എന്ന്

പറഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോള്‍

ആരോ ഒരു ശില്പം കൊത്തുന്നതിന്റെ ഒച്ച

പരിസരത്തെപ്പോഴും കേട്ടുതുടങ്ങും

അദൃശ്യതയില്‍ അശ്രവ്യതയില്‍ ഒരു ശില്പം

ഉരുവപ്പെടുന്നുണ്ട്.

തെളിവുകളില്ലാതെ ഇക്കാലത്ത് ആരും

ഒന്നും വിശ്വസിക്കുകയില്ല.

നിങ്ങള്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്നു പോലും

ആളുകളെ വിശ്വസിപ്പിച്ചെടുക്കാന്‍ നല്ല പാടാണ്.

 

കല്ലിനകത്തേക്ക് കൊത്തിക്കൊത്തിക്കയറിപ്പോയ ശില്പി

മനുഷ്യമഹാവനം കണ്ട് അന്തംവിട്ടു. 

ആരെയെങ്കിലും ഈ അത്ഭുതം കാണിക്കാന്‍ തിടുക്കപ്പെട്ട്

പുറത്തേക്കിറങ്ങാന്‍ നോക്കി. 

കൊത്തിക്കയറിയ വഴി കാണുന്നില്ല. 

കല്ലിനകത്തെ മനുഷ്യവനത്തിലൂ‍ടെ

അയാള്‍ വേവലാതിപ്പെട്ട് ഓടി.

കല്ലിനുള്ളില്‍ അകപ്പെട്ട ശില്പി പിന്നെന്തു ചെയ്യും?

കല്ലില്‍ ചെവിചേര്‍ക്കൂ,കേള്‍ക്കാം

അയാള്‍ പുറത്തേക്ക് കൊത്തുന്ന ഒച്ച

 

The Sound of someone carving a Sculpture

 

In every rock resides
A forest of humans;
Those who run away
from history
rests in the rocks -
Rubbing eyes
against the inner walls
Keen ears
tuned towards
the new world’s sounds.

The sculptors
with sharp chisels
mallets and axes
scream like savage hunters -
carve in to stones…
The searching eyes
The seeking ears
The legs which ran
and ran
and got expelled
from the records
The hearts
Still burning
Like flames –
Humans Humans Humans

Sculptors say
real humans
are inside rocks
When their friends,wives and children moan
When they say what a good soul
Was the parted one
What a great loss … at once
We here the sound of someone
Carving a sculpture
in the surroungings
and it goes on…
In invisibility
In quietness
Emerges a statue…
Everybody needs
Evidences
Nowadays
It is hard to make
some people
even believe
that you used
to be here ;
Lived here.

The artist
Who went
Into his rock art
Was shocked
Seeing the jungle
Of humans
And wanted
To find someone
To show this wonder
But got lost -
He ran frantically
In every way
To get out
Of that great forest
Of humans
Inside rocks.
But a what can be done
By a meister
Trapped in own sculpture ?

Tune your ears
To a stone please
And hear the sound
Of that sculptor
Searching the way out…

(Translation by S.Stalina Bhai)

 

ആൽബം

 

ഈ ചിത്രം കണ്ടിട്ട്

ചിരി വരുന്നുണ്ടാവാം.

ഒന്‍പതുമാസം ഗര്‍ഭമുള്ള

സക്കീനയുടെ വയറാണിത്.

അന്‍‌വറിന്റെ കാല്

പുറത്തേക്ക് മുഴച്ചു നില്‍ക്കുന്നത് കണ്ടോ?

അവിടെ സൂര്യന്‍ ഉമ്മവെക്കുന്നു.

 

തിടുക്കമായിരുന്നു അവന്

ഈ ലോകത്തേക്കു വരുവാന്‍.

വയറ്റില്‍ നിന്ന് പുറത്തുവന്നിട്ടും

വികൃതിക്ക് കുറവില്ലായിരുന്നു.

 

ഇതാണ് അവന്റെ പിറന്ന പടിയുള്ള ചിത്രം

ചുക്കുമണി കാണാതിരിക്കാന്‍

കൈ രണ്ടുകൊണ്ടും മറച്ചുവെച്ച്  നാണിച്ച് ചിരിക്കുന്നു

 

ഇത് ഞാനും സക്കീനയും അവനും

ഒരുമിച്ചിരിക്കുന്ന ചിത്രം

ഇത് എന്റെ അനുജന്‍ എടുത്തതാണ്.

ഉമ്മയുടെ കൈകളിലിരുന്ന് അവന്‍

ക്യാമറ പിടിച്ചുവാങ്ങാന്‍ നോക്കുകയാണ്.

 

ഇത് അവന്‍ വാശിപിടിച്ചു കരയുന്ന ചിത്രം

ഹോ! ചില രാത്രികള്‍

അവന്‍ ഉറങ്ങാന്‍ സമ്മതിക്കില്ല.

വിവാഹവും സന്താനോല്പാദവുമൊന്നും

വേണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് തോന്നിപ്പോയിട്ടുണ്ട്.

ഈ ചിത്രത്തില്‍

അവന്‍ കുറുക്ക് കഴിക്കുകയാണ്.

മുഖമാകെ കുറുക്ക് പടര്‍ന്ന

ഈ ചിത്രം കണ്ടാല്‍

ആരും ചിരിച്ചു പോകും

കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മുഖം

 

അസുന്ദരമാക്കാന്‍

അഴുക്കിനു പോലും കഴിയില്ല.

 

ഇത് അവന് നാലു വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍

എടുത്ത ചിത്രമാണ്.

കണ്ണടയും തൊപ്പിയുമൊക്കെ വെച്ച്

സക്കീന അവനെ നല്ല പോസാക്കിയിട്ടുണ്ട്.

 

ഇത് അവന്റെ പിറന്നാളിന്

ഞാനും സക്കീനയും അവന്റെ

രണ്ടു കവിളിലും ഉമ്മവെക്കുന്നതാണ്.

രണ്ടിലകള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്ന്

പുലരിയെ ഉറ്റുനോക്കുന്ന

ഒരു പൂവാണിപ്പോള്‍ അവന്‍.

അവന്റെ സന്തോഷം നോക്കൂ.

 

ഇത് അവന്റെ സ്കൂളിലെ

കുട്ടികളോടൊപ്പം എടുത്ത ചിത്രം.

മുകളിലത്തെ നിരയില്‍ വലത്തു നിന്ന്

മൂന്നാമത്തേതാണ് അവന്‍.

 

ഇത് അവനും അവന്റെ അടുത്ത കൂട്ടുകാരും.

ഒഴിവുദിവസം അവന്റെ കൂട്ടുകാര്‍

വീട്ടില്‍ വന്നപ്പോള്‍

എടുത്തതാണ് ഈ ചിത്രം

 

ഞങ്ങള്‍ ടൂറ് പോയപ്പോള്‍

എടുത്തതാണ് അടുത്ത ചിത്രം

വാഗ്ദാനം പാലിച്ചതിന്

സന്തോഷത്താല്‍ അവനെനിക്ക്

ഉമ്മ നല്‍കുന്നു.

 

ഈ ക്ലോസപ്പ് ചിത്രം

ആറു വയസ്സുള്ള എന്റെ മകന്‍

വെടിയേറ്റു കിടക്കുന്നത്.

ആ ചുണ്ടുകള്‍ കണ്ടോ?

എന്തോ പറയാന്‍

വെമ്പിയതു പോലെ...

 

ഇത് പിഞ്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മൃതശരീരങ്ങള്‍

ചിതറിക്കിടക്കുന്നതിനിടയില്‍

ഇടത്തു നിന്ന് നാലാമത്തേത്

അവന്റെ....

 

ഇത് അവന്റെ ശരീരത്തില്‍ വീണുകിടന്ന്

അവന്റെ ഉമ്മ കരയുന്നത്.

 

 

ഇത് കരഞ്ഞുകൊണ്ട്

അവനെ കൈകളിലേന്തി

ഖബര്‍സ്ഥാനിലേക്ക് പോകുന്ന എന്റെ ചിത്രം.

 

അടച്ചുവെച്ചേക്കൂ ആല്‍ബം

എനിക്കും സക്കീനയ്ക്കുമിടയില്‍

ഒരു പുഞ്ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു.

കൊഴിഞ്ഞുപോയ പൂവിനെയോര്‍ത്ത്

പരസ്പരമണയുന്ന രണ്ടിലകള്‍ മാത്രമായി ഞങ്ങള്‍

 

 

രണ്ടു രാജ്യങ്ങളുടെയോ

രണ്ടു വംശങ്ങളുടെയോ

യുദ്ധത്തിന്റേതല്ല

മനുഷ്യന്‍ മനുഷ്യനോട്

ചെയ്യുന്ന ക്രൂരതയുടെ

ആല്‍ബമാണിത്.

ഇവിടെ

എല്ലാ വീടുകളിലുമുണ്ട്

മരിച്ചുപോയ ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ആല്‍ബം;

നിസ്സഹായമായ ഒരു പുഞ്ചിരിയുടെ പൂന്തോട്ടം

 

 

Album

You would feel like smiling at this picture.

It is Sakina’s nine months pregnant tummy.

Do you see Anvar’s foot bulging out?

Sun plants a kiss on it.

He was in a hurry

To come to this world.

He was so naughty

Even after getting out of the womb.

This is his picture in his birth suit.

He smiles shyly, covering his tiny prick

With both the hands.

This is me, Sakina and him together.

My brother took this photograph.

He is in his mom’s hands and tries to snatch the camera.

This is him crying adamantly.

Gosh! He doesn’t let us sleep some nights.

I used think that one shouldn’t have marriage and children.

This picture shows him eating porridge.

With the porridge spread on his face,

This could make anyone laugh.

Nothing, not even dirt, can make

a child’s face less cute.

We took this picture when he was four.

Sakina made him look stylish

With goggles and a hat.

This shows me and Sakina

kissing on his cheeks

On his birthday.

He is a small flower between two leaves,

That gazes at the dawn.

See how happy he is.

This picture is of him

with his classmates.

He is the third one from right,

in the upper row.

This is him with his friends.

It was taken when his friends paid a visit here

On a holyday.

This picture was taken

When we went for a trip.

He kisses me for keeping my word.

This closeup picture is of my

Six year old son lying there

Shot dead.

Do you see those lips?

..As if he wanted to say something.

This is corpses of small children

scattered on the ground.

His is fourth from the left..

This is his mom screaming,

hugging his body.

This picture is me weeping

as I walk to the cemetery,

with him in my hands.

You can close the album now.

There was a smile

between me and Sakina.

Now we are just two leaves

leaning on each other

In the memory of the fallen flower.

Every house here

has an album of a dead child.

A garden, of a helpless smile.


Translated by Harikrishnan

 

Born in Wayanad in 1972 , now living in Chulliyode, Wayanad, Vishnuprasad is working as a teacher in the primary section of Anappara Government High School. There are five poetry collection to his credit such as Kulam+Pranthatthi,Chirakukalulla Bus Nattucchakalude Patt or Meen Porikkunna Manam,Lingavisappu and Nrithasala 

Blog https://prathibhasha.blogspot.com

Mob: 9526795996

1972 ൽ വയനാട്ടിൽ ജനിച്ചു.കുളം + പ്രാന്തത്തി, ചിറകുകളുള്ള ബസ്സ്, നട്ടുച്ചകളുടെ പാട്ട് അഥവാ മീൻ പൊരിക്കുന്ന മണം, ലിംഗവിശപ്പ് ,നൃത്തശാല എന്നിവ പുറത്തിറങ്ങിയ കവിതാസമാഹാരങ്ങൾ. വയനാട്ടിൽ ചുള്ളിയോട് താമസിക്കുന്നു. ആനപ്പാറ ഗവ.ഹൈസ്കൂളിലെ പ്രൈമറി വിഭാഗത്തിൽ അധ്യാപകനായി ജോലി ചെയ്യുന്നു.

ബ്ലോഗ്  https://prathibhasha.blogspot.com

മൊബൈൽ: 9526795996